ای کربلا به قافله کربلا ببین 

حال مسافران به درد آشنا ببین 

ما زائران خون خداییم کربلا 

بر کاروان زائر خون خدا ببین 

سوغات درد و خون جگر ارمغان ماست 

احوال ما ز وضع پریشان ما ببین 

من زینبم که درد چکد از نگاه من 

در هر نگاه شعله چندین بلا ببین 

رویم کبود و دست کبود و بدن کبود 

یاس کبود گر که ندیدی مرا ببین 

اطفال را به گردن و بازو و دست و پا 

آثار تازیانه و بند جفا ببین 

هر یک کنار قبر شهیدی کند فغان 

هر بلبلی کنار گلی در نوا ببین 

از سجده های نیمه شب و خطبه های روز 

بشکسته ایم پشت ستم را بیا ببین 

هر جا کنند فتح، گذارند یک سفیر 

وین رسم تازه نیست، بود هر کجا ببین 

ما نیز بر رقیه سپردیم کار شام 

تا او کند سفارت عظما به پا ببین

امیدوار ایم که این عاشورای ما و این روزهای ما، روزهای زنده ی حسینی باشد. این چنین می‌خواست و این چنین سفارش نمود.

گریستن و بر پا کردن مجالس کافی نیست. حسین [علیه السلام ] به اینها نیازی ندارد. حسین شهید راه اصلاح است. 

«انی أرید الاصلاح فی امة جدی ما استطعت» 

پس اگر در جهت اصلاح امت جدش کوشیدیم، او را یاری رسانده‌ایم و اگر سکوت کردیم یا مانع اصلاح شدیم او را وانهاده‌ایم و یزید را کمک کرده‌ایم.

بیایید در ماه محرم اگر زنجیرمیزنیم ، قبل از آن زنجیر غفلت از پای خود باز کرده باشیم ...
اگر که سینه میزنیم ، قبل از آن سینه دردمندی را از غم و آه پاک کرده باشیم ...
خوب است اگر اشکی میریزیم، اما قبل از آن اشک از چهره ی مظلومی پاک کرده باشیم ...

آن وقت می توانیم با افتخار بگوییم : یا حسین (ع )

یادمــــان باشد :

  اول نمــاز حســین، بعد عــزای حسین

اول شعــور حسـینـی، بعد شــور حسینی

محــرم و صفــر زمان بالیــدن است نه فقـط نــالیــدن

بســاطش آمــوزه است نه مــوزه

تمــرین خــوب نگـریســتن است نه فقــط خــوب گـریســتن

نمـاد شعــور مذهــب است نه فقـط شــور مذهــب

یک شهر دعا کرد و بلا کم نشد امسال

خون شد جگر خلق و محرم نشد امسال


ای ماه چه دیر آمدی از راه و عجیب است

دل واپس تو عالم و آدم نشد امسال


پیش از تو محرم شد و پیش از تو عزا بود

مویی ز عزاداری تو کم نشد امسال


جایی ننشستیم که یادی نشد از درد

شعری نسرودیم که ماتم نشد امسال


صد خیمه ی خاموش به تاراج جنون رفت

یک خاطر آسوده فراهم نشد امسال


در گریه نهفتیم عزای شب خود را

تاوان تو زخمی ست که مرهم نشد امسال

عبدالجبار کاکایی  

گل خوش رنگ و بوی من حسین است

بهشت آرزوی من حسین است

مزن دم پیش من از لاله رویان

که یار لاله روی من حسین است

من آن مداح مست سینه چاکم

که ممدوح نکوی من حسین است

همه در گفتگوی این و آنند

ولیکن گفتگوی من حسین است

سخن بی پرده می گویم زمستی

می و جام و سبوی من حسین است

چو مرغ حق که از حق میزند دم

طنین های و هوی من حسین است

از آن بر تربتش سایم جبین را

که عز و آبروی من حسین است

احد گوئی از آن باشد شعارم

که پیر و نکته گوی من حسین است

سرش به نیزه به گل های چیده می ماند

به فجر از افق خون دمیده می ماند
یگانه بانوی پرچم به دوش عاشورا
به نخل سبز ز ماتم تکیده می ماند
میان خیمه ی آتش گرفته، طفل دلم
به آهویی که ز مردم رمیده می ماند
شب است گوش یتیمان ز ضربت سیلی
به لاله های ز حنجر دریده می ماند
رقیه طفل سه ساله که حوری حرم است
به آن که رنج نود ساله دیده می ماند
امام صادق حق پشت ناقه ی عریان
به زیر یوغ چو ماه خمیده می ماند
شوم فدای شهیدی که در کنار فرات
به آفتاب به خون آرمیده می ماند
هلال یک شبه ی من، ز چیست خونینی؟
نگاه تو به دل داغ دیده می ماند
حکایت احد و اشک چشم خونینش
به اختران ز گردون چکیده می ماند

 این شعر بسیار زیبا از شاعر دلسوخته اهل بیت آقای احد ده بزرگی می باشد .